Nastawa
Autor: nieznany
Sygnatura: brak
Styl: późnobarokowy
Datowanie: II ćw. XVIII w.
Nastawa ołtarza Trójcy Świętej została wzniesiona w 2giej ćwierci XVIII wieku, w miejscu wcześniejszego ołtarza bocznego. Późnobarokową, drewnianą strukturę architektoniczną pokryto polichromią imitującą kremowo-błękitny kamień. Dekorację figuralną tworzy siedem rzeźb aniołów. Wśród nich można zidentyfikować Anioła Stróża (trzymającego dziecko za rękę), Archanioła Rafała (z rybą) i Archanioła Michała. Ten ostatni na trzymanej przez siebie tablicy prezentuje napis „Quis [czyt. kwis] ut Deus”, który jest łacińskim tłumaczeniem jego imienia. Złocone i srebrzone płaskorzeźby zdobiące nastawę charakterystyczne były dla nurtu regencyjnego. Po bokach ołtarza, na cokołach pod figurami aniołów widoczny jest ornament wstęgowo-cęgowy. Tworzą go dwa pasy wstęgi, które skrzyżowane ze sobą przypominają kształtem obcęgi.
Dolny obraz w ołtarzu przedstawia typowe ujęcie Trójcy Świętej. Statyka postaci, powściągliwość gestów, zrytmizowanie fałd szat oraz ograniczenie scenografii przedstawienia przemawia za datowaniem płótna na koniec XVIII-go lub pierwszą połowę XIXgo wieku.
Owalny obraz w zwieńczeniu przedstawia świętego Kazimierza. Przyszły patron Polski urodził się w 1458 roku jako drugi syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Wychowaniem królewskich synów zajmował się kronikarz Jan Długosz. Od 1475 Kazimierz brał udział w posiedzeniach rady koronnej jako przyszły następca tronu. Przez prawie dwa lata rezydował w Radomiu, pełniąc funkcję namiestnika ojca w królestwie. Za życia Kazimierz postrzegany był jako wykształcony i inteligentny młodzieniec, a jego krótkie rządy zyskały pozytywną ocenę współczesnych. Chory na gruźlicę królewicz zmarł w obecności ojca 4 marca 1484. Na obrazie święty przedstawiony został w królewskim płaszczu obszytym gronostajem, z mitrą na głowie i lilią w dłoni. Kwiat symbolizował czystość i niewinność młodzieńca oraz jego szczególny kult dla Matki Boskiej.
