Późnobarokowy ołtarz, noszący pierwotnie wezwanie świętego Antoniego Padewskiego, powstał w 1720 roku dla kościoła bernardynów w Lubawie, o czym przypomina herb zakonny umieszczony w ramie, w dolnej części struktury. Fundatorem nastawy był Jan Żergowicz, który w ten sposób upamiętnił swoje przejście z luteranizmu na katolicyzm. Wykonawcą stolarskiej i rzeźbiarskiej części ołtarza był lubawski warsztat Jerzego Dąbrowicza. W projekcie zrezygnowano z elementów architektonicznych takich jak kolumny czy belkowanie, decydując się na połączenie w układzie pionowym dwóch ornamentalnych ram, składających się z liści akantu, girland kwiatowych oraz gałązek palmowych, różanych i laurowych. Widoczne wśród roślinności putta z kartuszami przypominają o głoszeniu słowa Bożego we wszystkich częściach świata znanego ówczesnym Europejczykom. Siedząca na cokołach para aniołów strzegła pierwotnie relikwii, które widoczne były w otworze wyciętym na kształt serca. W polu głównym ołtarza bernardyni umieścili malowaną scenę, w której pod wpływem nauki świętego Antoniego osioł oddaje cześć Najświętszemu Sakramentowi. Cud ten miał przekonać do prawdziwej wiary zwolenników herezji w Tuluzie. Na zasuwie znajdował wizerunek tego samego świętego z małym Jezusem, na tle panoramy Lubawy. Żaden z tych obrazów nie przetrwał do naszych czasów. Widoczne w górnej ramie przedstawienie świętego Antoniego z Dzieciątkiem jest dziełem Jana Nicza z Ciechanowa. Malarz ten wykonał w XVIII wieku kilka obrazów dla lubawskich bernardynów. W 1821 roku, po kasacie klasztoru i przekazaniu świątyni Ewangelikom, zabytkową nastawę przeniesiono do kościoła świętej Anny. W 1894 roku parafianie lubawscy zakupili w monachijskiej spółce Lessig und Ranziger [czyt: Lezig und Ranciger] znakomitej klasy kopię obrazu Ernsta Degera z przedstawieniem Świętej Rodziny, która od tej pory patronuje ołtarzowi.
